quarta-feira, 16 de abril de 2008

L perro de l’hourtelana




Ua beç, un perro fui-se a deitar nua majadoura acoquelhada de feno. Un bui, cheno de fame, achegopu-se i preguntou-le


- Á perro, tu bien me poderies deixar comer ua manadica de feno, que yá nin beio cula fame.


L perro, que tenie un feitiu mui malo, roznou-le al bui i nun lo deixou achegar a la majadoura. Ende, l bui mirou pa l perro i dixo-le cun antre rábia i pena:


- Perro misarable, que nin tu comes nin deixas comer ls outros.


La cuonta amostra que hai pessonas cun carátele tan malo que nin puoden aporbeitar las cousas para eilhas mesmas, nin son capazes de fazer un géstio para que ls outros las aporbéiten.





Dei-le aquel títalo a la fábula porque ye mui aparecida cun un dito dezideiro mirandés que diç: «L perro de l'hourtelana solo faç l que le dá la gana» ou, noutra bersion «L perro de l’hourtelana, nin come nin deixa comer». Este dito dezideiro ten outras bersiones an Spanha yá zde l'Eidade Média i que l Marqués de Santillana trouxo até nós [1508]. Cun assento nel screbiu Lope de Vega l quelóquio El Perro del Hortelano.



La raposa i l lhion




Un die, iba ua raposa por un camino i apareciu-le un lhion. Cumo nunca habie bido un animal daqueilhes, ampeçou a tembrar cumo baras berdes, asperando que la comira. Mas l lhion passou i nien fizo couso deilha.


Uns dies apuis, la raposa tornou a passar por outro lhion. Desta beç inda tubo miedo, mas yá fui capaç de l ancarar.


Ua temporada apuis, la raposa dou de caras cun un terceiro lhion. Ende yá nun tubo miedo i até fui capaç de le dar las buonas horas i de falar cun el.


La cuonta amostra que la grima ben de l que nun coincemos, mas apuis de l coincer eilha zaparece.








Esta fábula nun mos puode anganhar: ye berdade que a la fuorça de melhor coincer las cousas, ou pessonas i animales, melhor podemos deixar de tener miedos sien rezon, que asséntan solo na falta de coincimiento; mas nunca mos podemos squecer que un lhion ye siempre un lhion, i la muita familiaridade puode-mos lhebar a facelitar las cousas, abaixar las guardas i, assi, quedarmos mais spuostos als ataques: por melhor coincer l peligro el nun deixa de eisistir.


terça-feira, 15 de abril de 2008

Também para a ilustração é preciso estudar: Estes desenhos a vermelho foram feitos a partir de J.J. Grandville. Serviram para me relembrar da importância do carácter temperamental do animal em consonância com a personagem e também me ajudaram a aquecer motores (neste caso a mão)... de certo modo começo a ter pena de não ter escolhido roupas do século XIX para os meus desenhos onde é que vou encontrar nos dias de hoje esta riqueza de tecidos, rendas e lacinhos? :)

quinta-feira, 10 de abril de 2008

Antroducion / Introdução

Bai-se a fazer neste blogue la pré-publicaçon de fábulas de Eisopo cun bersion mirandés. Un die speramos fazer ua eidiçon an lhibro i bilhingue, mirandés i pertués, essas i outras fábulas de l mesmo outor griego. L que se apersenta nun son traduçones, mas bersiones, quier dezir, testos adonde se tomórun algues lhibardades, anque sien querer fazer obra nuoba i respeitando l eissencial de l que la tradiçon mos trouxo cumo sendo de Eisopo: a la ua porque nun sei griego, a la outra porque se quier melhor amanhar l testo als dies de hoije, i tamien poder sacar outra moral para alhá de la que ye tradecional, ou mesmo falar doutras cuontas cun eilhas relacionadas. Fui an Eisopo que assentórun l mais de las fábulas de muitos outros outores que benírun apuis del, i por esso l scolhimos. Buono, bamos fazendo camino i acertando l melhor modo de fazer las cousas, nunca squecendo que todo esto ye porbisório, que l defenitibo solo salirá an lhibro.

As imagens que aparecem neste blog são sobretudo esboços e estudos preparatórios das ilustrações finais que acompanharão o texto - escolhemos não publicar tudo em blog para que continue a fazer sentido comprar o livro quando ele existir. Podiamos, em boa verdade, dizer que o blog nasce de uma vontade de partilhar este projecto que ainda é um embrião (de formas e textos) mas que se recusa a crescer silenciosamente. Porque assim acreditamos aguçar a curiosidade pelo livro e porque todo o processo será mais rico - e o resultado melhor - à medida que vamos expondo e evoluindo guiados pelo feedback. A nível da ilustração, as imagens expostas apontam já para o que vai ser desenvolvido: a grande preocupação reside sobretudo no desenho, uma vez que a edição final deverá ser a preto e branco.
A fábula, sendo um tema clássico da literatura, remete-nos em geral para as gravuras igualmente clássicas de grandes artistas como Doré, Grandville, Rackham, Potter e outros, porém, no nosso projecto, pretendemos trazer a fábula para os nossos dias, assim, nascem "pessoas-bicho" com roupas e cenários do século XXI onde se desenrolam as histórias intemporais que a Humanidade tende a repetir reforçando e mantendo actual a moral de todas elas.

Ana Afonso (português e ilustrações) e
Amadeu Ferreira (mirandés i testos)